Dagboek van Els

Als je op de vroege ochtend van je verjaardag wordt gefeliciteerd door Rusty dan is de dag direct al een feestje! Ik heb mijn uiterste best gedaan om deze dag eens niet met al teveel dierenleed en zorgen te worden geconfronteerd en dat is maar deels gelukt. In de ochtend belde een vriendin om te feliciteren maar ook om te vragen hoe het nu verder moest met de katten van een overleden echtpaar. Het heeft geen haast dus dat kan wachten tot maandag. Op ongeveer hetzelfde moment stond er een mevrouw aan de poort, ze had gebeld maar we namen niet op dus kwam ze maar langs. Ze zorgt voor 2 zwerfkatten, dat kon ze niet betalen dus wilde ze de dieren graag naar hier brengen. Vervolgens belde er een vriend om te feliciteren en vroeg of ik me al een beetje jarig voelde. Wat dacht je dan: het is amper 13.00 uur en ik heb al 4 katten 'gekregen'. Indien ik ze aangenomen zou hebben dan natuurlijk. Voor een oudje gaan we een uitzondering maken, voor de rest moeten we nog bedenken of en hoe we ze zouden kunnen helpen.

Vrijwilligster Anja heeft gisteren ook weer bergen werk verzet. En ik heb met nieuwe vrijwilligster Kiki het puppenhuis nog wat verbouwd zodat de pupjes ook een uitloop hebben. Vader Scot is nog nauwelijks naar binnen te krijgen en het weer nodigt nu niet uit om hem onbeperkt buiten te laten rondsjouwen.

Verder had ik een leuke maar drukke dag. Het is allemaal niet te laat geworden. De pupjes hebben een heleboel extra aandacht gekregen, hele lieve kindjes hebben ook kennis met ze gemaakt en dat is alleen maar heel erg goed voor de pupjes.

Deze ochtend werd poes Sharpi gebracht, de poes die zovele jaren werd verzorgd bij het bedrijf waarnaar ze is vernoemd. Het bedrijf neemt de aanvangskosten op zich, een werkneemster beloofde haar persoonlijk virtueel te adopteren. Zojuis jacht gemaakt op Brinta of Bambix voor de pupjes maar niet gevonden. wel een vergelijkbaar product dus ik ga pap bereiden.

De Kattine is weer Kattine. Het lang geleden bestelde kleed, omgezoomd tapijt, vervangt het door Boris gehavende exemplaar maar daarvoor was een kleine 'kamerverbouwing' nodig. De ingezamelde kleding werd opgehaald. Jolanda kwam veilingspulletjes uitzoeken en ophalen. De kerstboom en aanverwante artikelen staan. En ik was één van de gelukkige die op tijd waren met het bestellen van de kerstballen met naam. Jolanda heeft zich drie slagen in de rondte gewerkt om alle bestellingen op tijd af te krijgen maar de namen van onze (recent) ontvallen kanjers sieren de boom.

Vanmiddag had ik een dame aan de telefoon die in het diepongelukkige bezit was van een hond die zich niet laat corrigeren. Het is maar net wat men onder corrigeren verstaat. Ze heeft de hond, via een andere stichting, net een week. Als ze hem wegduwt, bij de riem pakt dan snauwt hij naar haar. Ik vertelde haar dat ze nog geen band hebben opgebouwd en dat zoiets tijd kost. Wat is erop tegen om hem weg te lokken daar waar men de hond niet hebben wil? Haar verweer was dat het zo niet hoort. Laat u zich dan gerust in handen en voeten bijten, verknal de relatie al voordat hij is ontstaan. En als u niet open staat voor suggesties, waarom belt u dan? Nou, het oplossen van het probleem was niet meer aan haar en de stichting waar de hond vandaan kwam heeft geen plaats. Die hadden haar doorverwezen naar ons. Ik ben van mening dat ze eerst moet proberen vertrouwenspersoon te worden, iemand die positief tegenover de hond staat en die door de hond ook gezien wordt als positief. Waarom? Als ik persoonlijk een band heb, bevriend ben met iemand en die zegt bijvoorbeeld onder bepaalde omstandigheden dat ze mij een trut vinden, zal ik dat beamen. Ik ben die mening zelf ook wel eens toegedaan. Wanneer iemand die mij niet kent die mening ventileert neem ik hem/haar dat niet in dank af. Vertaal dit gegeven naar hondentaal en de noodzaak van het worden van een vertrouwenspersoon lijkt me duidelijk. En vanuit dat oogpunt alleen al kost een succesvolle herplaatsing tijd, tijd en inlevingsvermogen.

Het oude poesje op het bedrijventerrein wordt zaterdag naar hier gebracht. Morgen ben ik jarig en het is alweer een aantal jaren geleden dat ik dat nog gevierd heb. Maar de ervaring heeft mij geleerd dat die jaren dan toch ook gewoon door tellen. Dus morgen is er taart en wie weet, een aantal gezellige mensen om die mee te nuttigen.

Zoals te doen gebruikelijk was het hier vandaag weer een heel gedoe. Nog steeds aan het opruimen in de Kattine en hup, daar kwam een nieuwe lading 'rommel' aan. Inmiddels ben ik meer dan alleen maar allergisch voor rotzooi. Ik word er zelfs een beetje wanhopig van. Dat het hier zo nu en dan uitpuilt van de spullen, daar zal waarschijnlijk iedereen begrip voor hebben, behalve ikzelf. Maar ik kan u dan ook verzekeren dat het niet meevalt om op zo'n groot terrein waarop een megahuis én 26 dierenunits staan enige orde op zaken te behouden. En toch is dat wat ik graag wil. Dus bij deze: paal en perk aan de 'rommel'. Hulde aan de vuilnismannen en de stortplaats!

Verder had ik iets bedacht. Scot is ongelukkig zonder zijn Diva. Diva heeft natuurlijk haar pupjes te verzorgen maar om de twee echtelieden toch te kunnen herenigen wilde ik de pupjes in een speciale puppykennel bij Scot in de unit plaatsen zodat Diva en Scot in hetzelfde verblijf konden vertoeven. Bovendien is deze unit voorzien van vloerverwarming en dat is een mooie bijkomstigheid voor de pupjes. Dus tussen de middag de pupjes verhuisd, die vonden het prima. Scot kwam heel gewillig zijn huis in, en dat is wel anders zodra Diva elders verblijft. Diva kijkt mij aan en na een lichte aanmoediging sprong ze in de kennel bij haar pupjes. Vervolgens draait ze zich naar mij om, laat zich verslagen op de grond vallen en er rolde zowaar een traan uit een compleet gebroken hondenoog... Ik wist niet hoe snel ik de kenneldeur weer open moest krijgen. Sorry, sorry, sorry lief hondenmeiske want nu moest de vrouw die altijd de mond vol heeft over inlevingsvermogen en dergelijke zichzelf toch eens diep gaan schamen. Vier jaar lang heeft Diva haar hondenleven gesleten in een kennel waarvan ik de staat niet zal vermelden. Haar verleden heeft zich voltrokken achter tralies, tralies waarvan ze van verlost dacht te zijn. En nu flikte ik haar dit! Eenmaal uit haar kenneltje vloog ze gewoon tegen de ramen omhoog. Ik heb haar nog een half uurtje buiten laten spelen. Het 'oude' puppenbed helemaal verschoond en de pupjes terug verhuisd. Rust wedergekeerd. En nu mag ik gaan verzinnen hoe we dit binnen een paar dagen op gaan lossen als de pupjes groter moeten gaan wonen. Maar één ding weet ik zeker, hoe lief ze ook is, hoe groot haar vertrouwen in ons ook mag zijn... Onze Diva is beschadigd en daar zullen wij een heel hondenleven lang rekening mee moeten houden. Dat is niet erg, ze heeft begrip van de mens niet alleen nodig maar ook meer dan verdiend!

Het gaat niet best met onze oude Ridgeback Sara. De dierenarts heeft haar al binnenstebuiten gekeerd maar het heeft met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook veel met haar leeftijd te maken. Bovendien heeft ons Saartje heel veel meegemaakt. Toen ze vorig jaar bij ons in de opvang kwam was ze incontinent, en niet zo'n beetje ook. Dat hebben we met homeopatische middelen goed onder controle. Sara woont in verwarmde hondenunit en speelt een aantal keren per dag vrij en blij op het terrein met soortgenoten. Vandaag heb ik besloten om te proberen of Sara de haar resterende tijd liever bij ons in huis doorbrengt en ze lijkt ervan te genieten. Dus toe maar... Er is hier een heel klein wit Koninginnetje die haar fiat hier nog niet helemaal over heeft kunnen geven maar ook dat zal wel wennen. Ik zal mijn Claudeautje wel vertellen dat Saartje een oude broze hondendame is die heel erg veel respect heeft voor hondenfreules.

Scot heeft vanmiddag in het Bruno-bosje gespeeld met Komiek Kees en Petra. Petra vond het prachtig en voor Kees was het opvoedkundig gezien heel erg gezond.