Dinsdagochtend werd er ingezamelde kleding afgegeven. We krijgen Gino nooit zover dat hij alles wat hier gebeurt ongemoeid aan zich voorbij laat gaan. Dus daarna last, veel last! Op woensdag had ik een afspraak hier betreffende het overdragen van kat
Karel. Afstand tekenen en Jan zou Karel dan inclusief kattenuitzet bij Peter afgeven. Duidelijke afspraak gemaakt, 16.00 uur zou Karel arriveren. Op die manier kunnen we dan zorgen dat de poort openstaat en vermijden we veel onrust door het fenomeel
bel. Komen de mensen om 15.00 uur. Zeg ik nog dat het heel vervelend is vanwege een zieke hond, waarop de dame zegt, 'oh maar dat geeft niets hoor, we wachten wel....' Dus ergens word ik niet goed begrepen. Het goede nieuws is dat Karel in uitstekende conditie
verkeerd, er is goed voor hem gezorgd. En hij doet het supergoed bij Peter want nauwelijks gearriveerd ligt Karel al te rollen voor de bank, voor de voeten van Peter.
Maar onze Gino had er weer wel een fikse 'tik' van meegekregen! En dat
terwijl het woensdag al ontzettend slecht met hem ging. Zijn behandelende dierenarts heeft contact opgenomen met het laboratorium waar de biopten op kweek stonden. Ze beloofde de eerste resultaten door te sturen. Juist op het moment dat de assistente belde
dat ze nog steeds niets hadden vernomen kwamen de uitslagen binnen. Kwaadaardige cellen die zich manifesteren in gewrichtskapsel en botvlies. Pardon! Op mijn verzoek is de oncoloog nog wel met de resultaten in de weer om te kijken of er ook nog maar iets
aan te doen is om het proces te vertragen maar tot op heden weinig hoopvols.
Na de tranen komt het realiteitsbesef! Het afscheid van mijn allergrootste vriend is nabij. Verdrietig, oneerlijk en boos! We houden van dieren, de oude hondjes
worden in de watjes gelegd, we staan dag en nacht voor ze klaar ook als we daar qua interactie weinig voor terug krijgen. Ondanks al mijn goedbedoelde zorgen zijn mijn vingers (en de rest) niet veilig bij Charles en Trixie. Daar kunnen ze ook niets aan
doen, hun 'geschiedenis' heeft hun reacties bepaald. En dan hebben we hier één relatief jonge God die ons altijd bijstaat, die ons helpt met de andere dieren, en die moet dan sneuvelen..
Ik lig op de bank en Gino kruipt naast
me. Zijn grote voorpoten op mijn borstkas. Niet huilen Els, want mijn verdriet doet hem geen goed. We maken een afspraak. Zolang het kan blijft hij uiteraard bij ons. Hij eet, kwispelt als hij ons ziet maar forceert zich bij enig tumult en dat moet hij bekopen.
Dan wordt het heel erg simpel. Vanaf nu draait alles om Gino, zijn rust en zijn reservetijd die we zo goed mogelijk invullen. Mits we hem op die manier natuurlijk pijnvrij kunnen houden. Wietolie! De dag van gisteren heb ik grotendeels besteed aan het verkijgen
van dat goedje, de boven de toonbank versie maar ook die van onder de toonbank. We gaan dat, in combinatie met zijn reguliere medicatie proberen. Het is op dit moment de enige strohalm. Maar we gaan ervoor!
Waar we ook voor gaan? We gaan
dicht! Hoe lief het ook bedoeld mag zijn, we wilen rust. Jan en ik doen zoveel mogelijk zelf. Maar omdat we nu eenmaal net niet alles zelf kunnen vragen we om de bekende helpende handjes op bepaalde tijden om toch te komen helpen. Heel gefaseerd en niets of
niemand waar we op dit moment even zonder kunnen.
Vandaag wonen Jan en ik 7 jaar samen. Thank God for Jan! Gino kwam 6,5 jaar geleden om te herstellen van een zware operatie aan de schouder. Hij stal onze harten en ook een beetje
ons huis... Het is een kolos maar een feest om hem te mogen hebben. Wie moet er nu straks de kittens likken, waken over huis, haard en alles wat hem lief is? Welke goedzak laat zich ooit nog molesteren door oude kleine hondjes en jonge pupjes? Ik weet het
niet. Het voelt nog steeds als een mokerslag waarvan ik geen idee heb hoe we die te boven gaan komen. We hopen, bidden en branden kaarsjes voor een pijnvrije reservetijd waarin we misschien leren bevatten wat ons te wachten staat. Een leven zonder Gino. Maar
tot die tijd draait alles om hem.
Morgen viert de moeder van Jan haar 90e verjaardag. Onze maanden geleden gereserveerde oppas is niet langer beschikbaar. Gelukkig willen twee voor Gino bekende knuffeloppassers hier heel even de honneurs
waarnemen. Daar is een beetje moed voor nodig! Dat doen we natuurlijk uitsluitend als zijn conditie op dat moment goed genoeg is om ons even te kunnen missen.
Gisteren kreeg het blauwe border meisje ook nog even bezoek van mensen die interesse
hebben. Die afspraak konden we niet uitstellen want de mensen vertrekken nog dit weekend naar Spanje. We hebben ze met open poort opgewacht en direct mee naar achter genomen. Ze zijn verliefd maar de gemaakte afspraken zijn nog wel erg open... Het is toekomstmuziek.
De enige reden waarom we die afspraak gisteren door hebben laten gaan is dat we haar de kans op een geweldige toekomst natuurlijk niet mogen ontnemen. Maar al de rest moet even wachten.
Dana zou kat Dirk brengen, die afspraak hebben we
even afgeblazen. We halen hem één dezer dagen wel op omdat we toch lopende operatie-afspraken in de buurt hebben. Nogmaals, we proberen de andere dieren niet te benadelen maar Gino gaat absoluut voor alles.