Dagboek van Els

Wat een dag. Telefoneren, appen, mailen en alles doen binnen handbereik om te kunnen regelen dat we aanstaande donderdag 10 à 15 kleine hondjes direct het vege lijf mogen redden. Heb ik daar tijd voor? Niet echt, of beter gezegd, echt niet! Maar is dat een geldig excuus om onschuldige wezens een niet humane dood tegemoet te laten treden. Nee dus! Er zijn wel lieve mensen die willen helpen maar die willen weten wat ze krijgen en zo werkt het helaas niet. Het is net een soort van 'pakjesavond', meenemen en thuis uitpakken en zelfs dan is het door de stress onmogelijk om een degelijke inschatting van karakter en ooit eerder en elders genoten vorm van opvoeding te maken. Vandaar dat we ervoor gekozen hebben om ze allemaal samen op één lokatie op te vangen en ze vanaf vrijdag verder onder te verdelen. Maar natuurlijk komen de direct hulpbehoevende direct naar hier. En weet u, het kost een slapeloze nacht, blauwe vingers van het typen, bellen en appen maar toch sta ik er dan altijd weer van de kijken dat al die onmogelijke opdrachten toch weer gestalte krijgen. En ja, ik weet het: ooit houdt het op maar gelukkig is dat nog niet nu. Het is zwaar, mentaal en fysiek voor een ieder die er straks weer voor moeten zorgen. Dat alles valt echter nov volstrekt bij de zwaarte van de kosten. Gelukkig loopt er op dit moment een veiling en bid ik werkelijk dat er deze keer eens geen bij zijn die peperdure gespecialiseerde hulp behoeven... 

Om te voorkomen dat we morgen voor niets naar Amersfoort rijden om hondje Bonnie van een gouden mandje te voorzien, reed Yo naar de aspirant adoptant. Helemaal in orde bevonden. Wendy deed huisbezoek voor Tygo bij de geïnteresseerde in België. Met wat kleine inachtnemingen ook een hoop leuke. Het is en blijft nu eenmaal een pitbull. Tot slot reed Kiki langs bij de mensen die interesse hebben in het blauwe Franse bulldog meisje. Die komt ook al met dikke hondenkont in de roomboter terecht. Drie toffe huisbezoeken op 1 dag die allemaal erg positief zijn verlopen. Adopties worden deze week afgerond. Eén Maine Coon is ook al gereserveerd. Vrijwilligster Katrien gaat zich over hem ontfermen.

Tussendoor de bedjes verschoond en me heel erg druk gemaakt, lange tijd aan hulplijn gehangen ömdat ik niet meer in kan loggen, geen betalingen uit kan voeren op mijn privé bankrekening. Doodziek word ik ervan. 

Miranda heeft zich drie slagen in het rond gewerkt in de dierenunits. Gerrit deed eerst veel terrein onderhoud. Jolanda wandelde met Joe. Philip brak als vanouds de boel af en Gerard behoefde uiteraard wederom veel zorg. Heel laat gegeten maar zonder te koken, toch heerlijk en gezond! Dankjewel Astrid. Want ik was werkelijk opgebrand maar door de maaltijd toch weer pit opgedaan. 

Morgen brengt Wendy een bezoek aan de aspirant adoptant van pitbull Tygo. Het zou toch wat zijn dat na bijna een jaar opvang het dekseltje op het potje zou passen. Laten we het hopen! Vandaag is het Franse blauwe meisje van de foto ook besproken. Er volgt een huisbezoek in Den Helder.

Onze Philip heeft zich vandaag iets teveel uitgesloofd. Jan en ik zijn blij dat het inmiddels nacht is, dan kunnen we hem verplicht laten slapen in zijn kamerkennel. Want hoe lief hij ook is, na het inbreken  leeghalen van een aantal er zo keurige dierenkamertjes en het verwoesten van de diverse interieurs, kunnen we hem nu even het beste maar negeren. Jan was naar zijn moeder, ik had bezoek die kleding af kwam geven en een huisbezoek door kwam spreken dus dan is het werk al heel krap in de tijd. Dan zit er niemand te wachten op een sloopkogel. Maar hij kan net zo lief zijn als stout. Want dan zak ik doodmoe op een stoel neer. Hij springt met twee voorpoten rond mijn nek en wrijft dan zijn fluwelen wang langs de mijne. Smelt...

Verder ben ik alles op alles op alles aan het zetten voor de opvang van 10 tot 15 kleine hondjes. En daar is haast bij. Dat is een levensreddende actie maar ook een geldverslindende. Toch gaan we ervoor. We zorgen dat ze veilig zijn....

Gisteren en vanochtend voor mijn buitenshuisbaas gewerkt. Ik had nog een voorschot in te halen, dat vind ik verschrikkelijk dus de laatste weken even alles uit de kast gehaald om bergen werk te verzetten en dat is gelukt. Vanaf morgen dus met een schone lei beginnen. Voelt goed! Ik heb de werkzaamheden uiteraard met regelmaat onderbroken voor de dieren.

Gisteren had Gerard diarree en toen we even niet op tijd waren wad de huiskamer doelwit en heeft hij op overtuigende wijze doel getroffen. Heel even spijt dat onze Gerard niet formaat dwergpoedeltje is. Maar goed, na opruimen is het leed voor ons dan weer geleden al moeten onze neuzen er dan nog geruime tijd aan geloven. Hem verder goed in de gaten gehouden en in de middag kon hij buitenspelen en daar geldt geen poepalarm.

Door al mijn werk werd het gisteren een latertje. Als een blok geslapen. Vanochtend vroeg al tumult want toen bedacht Mousse dat het een goed idee was om zijn tanden in Jan te zetten. Gelukkig is Mousse van gering formaat maar leuk is anders. Ik kon in ieder geval het bloedspoor richting badkamer volgen.