Dagboek van Els

Gisterochtend vroeg naar Sofie. Coco werd gesteriliseerd en poes Venna was niet in orde. Venna ging aan het infuus en ik keerde huiswaarts. Snel onder de douche en naar de functieafdeling van een Zeeuws ziekenhuis voor mijn enkel. Dat duurde nogal een poosje. Op de terugweg langs de kliniek van Yvette in Heinkeszand want een hele lieve dame maakt prachtige kaarten, die in de kliniek worden verkocht en waarvan de opbrengst voor de dieren is. Om haar te bedanken hadden een aantal vrijwilligers leuke Chihuahua dingetjes voor haar gemaakt en die heb ik dus even afgegeven!

Even naar huis voor de pijnstilling en toen op pad voor een andere stofzuiger nadat er eentje nogal veel aan zuigkracht had verloren. Niets erger dan hier de strijd tegen de haren aan te moeten gaan met een halfwas stofzuiger. Nog even wat stof gekocht om bankjes voor de dieren mee te bekleden en dat doel dienende ook een nietpistool wat 's avonds niet bleek te werken. En zo blijf je 'lekker' bezig! Later in de middag het trieste nieuws van Venna...

Tegen de avond gingen vrijwilligers Miranda en Jeanet naar huis. Jeanet deed dat dit keer in gezelschap van Mouse, het 'bijtende' hondje bij ons in de opvang. Het hondje heeft zoveel voortuitgaang geboekt dat we het aandurfde om het op proef met Jeanet mee te geven. Volgens de filmpjes die we laat in de avond ontvingen is het daar één groot feest voor hem.

Ik haalde Coco en de inmiddels overleden Venna op. Patrick bracht nog materialen om de nieuwe unit mee te voltooien. Jolanda kwam terug van een wandeling met Joe. De dieren voeren, de grote pups nog een uurtje in een bosje spelen. Een plasje op de bank wegwerken en dat is zelfs hier meest ongebruikelijk om het daar aan te treffen. Boris heeft een grote voorliefde voor plassen op de juist gereinigde tapijten. Coco wier baarmoeder één grote 'rotzooi' bleek te zijn is doodsbang van het rompertje wat ze ter bescherming van de wond moet dragen. Nog even een veilingbabbeltje met Jolanda. Sandra en haar man brachten nog super leuke gepimpte bijzettafeltjes, ook op de veiling te koop. En dan is het zo weer maar opeens kei-laat. Zo laat dat ik nog net mijn medicijnen in kon nemen, die een halfuurtje kon laten inkicken alvorens aan het laatste rondje te beginnen. Ik sliep vannacht op de bank om Coco in de gaten te kunnen houden, ze had drie keer haar rompertje uitgedaan, dus dat was drie keer een nachtelijk gevecht om het ook weer aan te krijgen...

En toen ik vanochtend op de site schreef over het overlijden vanVenna, biggelde er opeens een traantje. Dat deed me nogmaals beseffen dat we eigenlijk een klein beetje tijd nodig hebben om het verlies te bevatten en een plaatsje te kunnen geven..

Ze was al een tijdje aan de sukkel met onduidelijke kwalen. Maar steeds opnieuw wist dierenarts Sofie haar er weer bovenop te helpen. Maandagavond gaf ze een aantal keren over en dat deed ons besluiten om haar dinsdagochtend mee te nemen naar Sofie omdat we er toch heen moesten. Het leek immers niets urgents. Dinsdagochtend was raadselachtig. Het ene moment leek ze stervende, het andere moment leek er weer weinig aan de hand. Dus met piepende banden naar Sofie. Daar aangekomen bleek ze ondertemperatuur te hebben en kans op uitdroging. Bloed afgenomen en aan het infuus. Daarna viel ze van de ene epileptische aanval in de andere. Laat in de middag kreeg ze er één waar ze niet meer uitkwam, ze raakte in een soort shock en konden we niet anders beslissen dan haar te laten vertrekken! Die hadden we totaal niet aan zien komen!

Het is bizar, nooit meer natvoer én brokken door heel de keuken. Eén van de liefste katten van de wereld maar die zich nooit liet dragen. Nooit meer een Venna die zich altijd via de 'verkeerde' kant van de bank met de nagels een weg naar boven werkte. Nooit meer zal het het eerste glas van de visite nog het mikpunt zijn van onze Venna. Geen vazen meer die door haar toedoen sneuvelen. Geen Venna-slaapjes op de meest idiote plaatsen. Geen Venna meer die al onze honden zo duidelijk wist te maken dat er met katten niet te spotten valt! Dus heel ongewoon: nooit meer Venna.... Slaap wel hele bijzondere poezendame, we zullen al jouw fratsen erg missen.

Dag en nacht in de weer zijn terwijl je lijf daar tegen protesteert is soms een enorme opgave. De nachten zijn te kort, de ochtenden te vroeg en buiten koffie heb ik na het opstaan (het rechtop zitten op de bank) eerst even rust nodig. Maar ik schreef het al vaker, er zijn van die ochtenden dat je hierletterlijk en figuurlijk in de shit zit. Van voor tot achter! Zo ook deze ochtend én laat nu net vanochtend de orthopeden Jan en Bert hier thuis de gipsspalken voor Gerard aan komen meten. Voor het oog was de shit verdwenen, voor de neus niet! Ik heb geen idee wat die mannen van onze levenswijze denken maar toen we samen met Gerard op de kliniek waren was hij ook al niet om bij in de buurt te komen, want toen had hij gedurende de rit er naartoe de auto en zichzelf besmeurd met poep! Maar goed, het aanmeten liep van een leien dakje want de mannen zijn erg rustig en zo ook Gerard. Waarschijnlijk had Philip het nog het zwaarst want die had natuurlijk graag een pootje mee gegipst. Helaas pindakaas!

Voor de rest van de dag heb ik héél erg hard gewerkt. Wederom veel opgeruimd, gesjouwd en gepoetst. Ook zittend op de grond de vloekleden in de woonkamer goed schoongemaakt. Iets te goed volgens onze oude Boris want net toen ik mijn emmertje sop had leeggegooid begon hij midden op het kleed te plassen. Tegen beter weten in wilde ik hem naar de openstaande deur dragen maar de schat blijft dan onverstoorbaar door plassen zodat ik ook mezelf schoon kon gaan spoelen plus een heel spoor weg mocht werken. Op dat moment vroeg ik me echt af waarom God mij niet een passie voor postzegeld toe had kunnen bedelen in plaats van een missie voor dieren... Dat gevoel hield aan terwijl ik om 22.00 uur in de avond aan het bereiden van onze warme maaltijd begon. Maar na dat eten besloot kleine Belma om de wapperende pijpen van mijn met verf besmeurde broek als doelwit van een speelaanval te bezien. Hangt er opeens een eerder doodsbange en zwaargehavende Toy Pincher vastberaden en al grommend als een grote aan je broek te schudden. Op datzelfde moment voelt het leven zoals wij dat leiden (soms heel even lijden) toch weer aan als een feestje!

Intens verdrietig, vol onbegrip én met grote verontwaardiging hebben wij kennis genomen van de dood van hond Siska. De eerder zwaar getraumatiseerde Siska doorliep samen met 'onze' Maaike destijds een resocialisatietraject en boekte grote vooruitgang. Ze werd geplaatst, deed het fantastisch maar helaas gooide een relatiebreuk roet in het eten. Siska kwam retour asiel en dat heeft ze uiteindelijk met haar leven moeten bekopen. Een aantal malen heeft Maaike/hebben wij aangegeven beschikbaar te zijn indien de onnodige dood haar daadwerkelijk bedreigde maar degene die haar zouden moeten beschermen, die daar ook voor betaald worden, hebben er de voorkeur aan gegeven om haar in alle anonimiteit te laten doden... Sorry Siska, voor het verachtelijke feit dat men op deze wijze invulling durft te geven aan het 'beschermen van dieren'.