Dagboek van Els

Na de eerste euforie, het gevoel ze zijn veilig, moeten ze na thuiskomst eerst een veilig plekje. En omdat we ongezien ja zeggen, de afstandsdoener niet duidelijk is, is het altijd maar de vraag wat we meekrijgen. Pup, tiener, ouder, reutjes, teefjes, zwaar gehavend of met minder ernstige kwaaltjes behept. Het bleken dus vijf pubertjes, de oudste is van februari 2021 en de rest is beduidend jonger. De teckeltjes zijn van november 2021 en daarmee de jongste van het stel. Maar goed, daar sta je dan met vijf onwetende hondjes waarvan we zelf uiteraard ook nog niets weten. Binnen een half uurtje is er van de zorgvuldige voorbereidingen op hun komst natuurlijk niets meer over. Puppy-trainers zijn inmiddels versnipperd, mandjes zijn ondergeplast en gepoept en heel even denk je dan: wat nu? Nou, het slimste is om de boel te blijven herstellen, schoon te blijven maken en om vol te houden. Het zijn pubers die altijd in eigen uitwerpselen hebben geleefd, de weg naar buiten niet konden vinden omdat die er simpelweg niet was en dan mogen we op een dag zoals gisteren natuurlijk helemaal niets van hen verwachten. Alleen zouden ze natuurlijk, puur om ons een plezier te doen ook naast het mandje kunnen poepen. Maar dat deden ze niet... 

Buiten het onophoudelijke schoonmaken moeten we ze ook een beetje rust gunnen. De kans geven om alle indrukken van de dag te verwerken. Want ongeacht hoe de situatie van een dier ook was, het was de hen vertrouwde situatie. En daar werden ze zomaar opeens uit weggerukt. Ze bleken daar niet zoveel moeite mee te hebben. Ze zoeken al voorzichtig toenadering. Het voordeel dat de dieren nog jong en nieuwsgierig zijn. Een uurtje observeren maakte al wat onvoorziene kwalen duidelijk, Bolliewollie kan niet staan op één van zijn achterpootjes. Het blinde oogje van de zwarte teckel is nog aanwezig achter de dichtgeknepen oogleden en meer van dat al. Ze hebben een anti- vlooienpipetje gehad en zijn ontwormd. En hoe we het verder aan gaan pakken? Ach weet u, als we één ding geleerd hebben gedurende al die jaren en de opvang van duizenden dieren: het wijst zichzelf!  

We hebben ze inmiddels al zien 'lachen' en zien spelen! Alleen dat al maakt het alles meer dan waard! Vandaag hebben ze een relatieve rustige dag en morgenochtend gaan we beginnen te regelen dat hun medische zorg wordt verstrekt. 

De labjes Bam en Stella kregen gisteren bezoek van aspirant adoptanten. Ze slapen een nachtje over de keuze tussen die twee die gemaakt moet worden. Maar dus ook wederom weer voor één van hen een heel mooi voor altijd thuis-huis. Helaas is er voor Kaya, die het erg moeilijk heeft in het pension, nog geen enkele belangstelling. 

Lieve mensen: dankzij jullie donaties!
Ze zijn hier, ze zijn veilig! Bang, wereldvreemd, verklitte vachten, een liesbreuk, cherry-eyes, een blind oog en een scheef koppie! Maar van nu af aan verzekerd van alle zorg die ze nodig hebben! Vanochtend vroeg hadden we het geld voor de (meest voor de hand liggende) kosten bij elkaar en zijn we ze direct gaan halen. Jullie zijn geweldig, duizendmaal dank namens deze vijf hondjes❣❣❣❣❣

Dinsdag werd de andere bank dus geleverd en 'slim' zoals ik kan zijn had ik in de ochtend een forse pijnstiller ingenomen zodat ik die dag misschien zonder al teveel problemen wat meer kon sjouwen. En dat is gelukt, bijna alles op de plaats waar het zijn moest.. en Els een volkomen slapeloze nacht van de rugpijn. Een woensdag weer verder aan de 'sjouw' tot een gruwelijke niesbui mijn rug wederom de das om deed. Hoest en niesbuien zijn funest en volgens de orthopeed blijft dat nog wel even zo. Maar goed, het huis moet schoon en de dieren hebben zorg nodig. In fases neem ik afscheid van de niet tilbare huisraad, de zware oude meubels die wij vaak vanuit Kringlopen en dergelijke aanschaffen. Want meubels moet hier nu eenmaal van hun plaats kunnen en dat zware gedoe is niet handig. Verder ben ik hier een muur aan het behandelen tegen vocht en daarin ben ik tot op heden toe nog niet erg succesvol gebleken. Ik heb de muur al een keer of vijf gedaan en er lijkt nu meer vocht doorheen te komen dan voorheen het geval was. Maar wees gerust, ik hou vol!

We zijn al de hele week in conclaaf over vijf hondjes. Wel doen, niet doen? Of eigenlijk meer: wel aandurven of niet aandurven. De grotere exemplaren of de honden die apart gehouden moeten worden vanwege dieragressie is op dit moment geen optie. Ik kan geen uitvallende tientallen kilo's wegende hond aan en geld voor pension hebben we op dit moment simpelweg niet beschikbaar. Dit zijn kleinere hondjes waar we plek voor hebben en we weten hoe het afloopt als wij ze niet opnemen. Met een beetje mazzel beperken de kosten zich per hondje tot 500 euro, inclusief het neutraliseren. Maar met pech lopen die kosten ontzettend hoog op. Maar laten we het positief bekijken. Vijf hondjes kosten 2500 euro. Via de donatie-link is er nu ongeveer 1100 opgehaald en ook nog 400 gestort op de rekening. Dus 1500 euro is drie hondjes. Wat doe je dan? Halen we er drie of halen we er geen? Want wie kan er nu in hemelsnaam kiezen wie erachter moet blijven met alle bekende gevolgen van dien? Of nemen we het risico en nemen we ze alle vijf? Ik kan er nog tot morgen over nadenken... Want dan moeten we de beslissing nemen.