In het voorjaar van 2020 overleed een fokker van Maine Coon katten. Een aantal katten werden verkocht, vijf 'kwakkeltjes' werden aan ons afgestaan. Ze werden opgelapt en opgeknapt. Eén van de jongere exemplaren bleek echter niet te tieren. Ze
mocht samen met een lotgenootje in opvang bij vrijwilligster Corina en haar man Wim. Opvang werd permanent toen duidelijk werd dat Zelda echt een serieus en uiteindelijk ook terminaal euvel onder de leden had. In overleg met de dierenarts werd besloten om
haar zolang als maar mogelijk te laten genieten van alles wat een kattenleven de moeite waard maakt. Relatieve vrijheid, lekkere hapjes en veel liefde. Alles wat ze voorheen had moeten missen. Gisteren was het gedaan met het genieten, en heeft dierenarts Sofie
haar laten vertrekken. Vrijwilligers zoals Corina zijn onze helden want het korte geluk van poes Zelda is dan wel het grote verdriet voor Corina. Het is snoeihard om een jong dier wat eindelijk geluk mocht vinden, te laten vertrekken maar we zijn dankbaar
voor ieder vleugje van genot wat Zelda nog mocht beleven. Maar eigenlijk had dat nog 20 jaar langer moeten duren...