Ik weet niet zo goed of ik alles wel beschreven krijg maar ik ga het proberen en dan ook nog om het daarbij netjes te houden... In de vroege ochtend had ik een appje. De eigenaar van het bijtende hondje had besloten niet af te wachten maar om het hondje
te laten doden, hij ging daartoe een afspraak maken. Nou, daar dachten wij anders over! Maar ga dan maar eens regelen dat hij op stel en sprong daar weg kan en elders terecht kan. Bellen, appen en mailen.. Tussendoor voeren en toen ging het bijna fout want
in de haast werden de medicijnen verkeerd uitgedeeld... Gelukkig net op tijd kunnen voorkomen. Hoe dan ook, door inmenging van een aantal goedgemutste dierenvrienden is het kleine 'monster' nu veilig. Hij wordt zo snel mogelijk gecastreerd en dan op het gemak
bekijken, observeren hoe we hem kunnen doen besluiten om de mensheid anders te benaderen.
We kregen één van onze plegers niet te pakken en waren een beetje ongerust. Gelukkig is dat inmiddels wel gelukt. Vernomen dat het
leven van Mieke ten einde liep en dan besef je opeens weer hoe heldhaftig het is dat mensen de oudjes adopteren. Het afscheid ligt dan altijd in het verschiet, al heeft Mieke er een behoorlijk lange reservetijd aan vast weten te plakken. Ik had een afspraak
bij Sofie, Claudetje was niet helemaal in orde en Gerard had zijn peperdure (242 euro per 50 dagen) medicatie nodig. Ook spelen zijn oren weer op dus ook daar een herhalingskuurtje voor meegenomen. Maar voor vertrek naar Sofie eerst een verklaring van eer
uitprinten om over de grens te mogen. Claudetje kreeg medicijnen en na thuiskomst snel alles even 'inhalen'. Even lunchen, even een betrekkelijk rustmomentje. Beetje vreemd telefoontje omdat iemand had getracht de ander wat op de mouw te spelden. Goed
dat de mevrouw even telefonisch contact opnam. Beagle Aïda liep opeens op drie poten. Niets aan te ontdekken, te voelen. In overleg haar een pijnstiller gegeven en niet veel later was het alweer wat beter. Laat in de middag liep ze alweer blij rond te
rennen. Waarschijnlijk iets te enthousiast geweest. De ogen van Chil moeten een aantal keren per dag worden gezalfd en Jan en ik zijn dan echt een soort van speelballen voor die enorme grote pup van een kilootje of 65. Geen nood, we krijgen het voor elkaar
maar het kost moeite en dan voelen we de jaren om het maar eens subtiel te omschrijven. En als ik u vertel dat het oog van kat Poekie zalven daarna een eitje is zal menig katteneigenaar een inschatting van de halsbrekende toeren kunnen maken.
Oké, dan rest mij nog wat Gerard-tijd en later Philip wat aandacht voor Philip. De vele bijkomstigheden alhier maken dat ik me altijd schuldig voel tegenover de hier aanwezige dieren. 'Geen tijd voor jullie, andere dieren aan het redden', waardoor
ze bijna zelf sneu worden... En oh ja, we moesten 's avonds natuurlijk ook nog wat eten dus moeten er boodschappen worden gedaan. Voeren, poetsen, uitlaten en zelf rond 21.00 uur eten.. Om rond 22.30 uur weer aan te vangen met de laatste avondronde, de snackjes
en knuffeltjes. Als klap op de vuurpijl om bijna middernacht horen dat bij hele zorgvuldige adoptanten een hondje weg is gelopen. Geloof mij, ik weet hoe dat voelt. Hoe de paniek je naar de strot vliegt. Zoeken met een avondklok heeft voor- en nadelen. Het
is rustig op straat maar je mag er niet zijn. Desalniettemin hadden de adoptanten in no time een terzake kundig zoekteam op de been. Van hieruit heb ik melding gemaakt van de vermissing om niet veel later te vernemen dat het hondje Godzijdank veilig was.
Toen bleek het ongedaan maken van de melding nog een stukje ingewikkelder dan het doorgeven van de vermissing. Het werd een latertje, of een hele vroege. Het is maar net hoe je dat bekijkt. In de hele vroege ochtend, oftewel diep in de nacht een
appje. Eén van onze plegers wil ermee stoppen omdat iemand heeft gezegd dat de hondjes daar tekort komen. Potdorie, we weten wat ze kan en wat fysiek niet mogelijk is. Maar haar pleeghondjes behoeven nu juist wat zij ze wel kan bieden. Hopen en duimen
dat zij zich bedenkt, we kunnen en willen haar helemaal niet missen!
Ik ga nu aan de slag om te kunnen regelen dat we maandag drie honden op kunnen halen en onderdak kunnen bieden. Daarna proberen om een dwarse telefoon in gelid te krijgen...
Vanochtend vroeg iemand zich af wanneer de kermissen weer plaats mochten vinden. Ik persoonlijk ondervind teveel kermis, het hele jaar door. Een achtbaan in mijn hart, onophoudelijke draaimolen in het hoofd en met beide onstabiele benen in een luna-park.